Gisteren vielen in de uitgestrekte bietenvelden in Therdonne (Frankrijk) eindelijk alle puzzelstukjes op zijn plaats.
Op de trainingen had Lijov steeds laten zien dat hij het kon maar het kwam er maar niet uit op de wedstrijden. Vrijdag liep hij al heel goed tijdens de veldwedstrijd in Hulst maar gisteren liet hij zien wat hij echt kon.
Wat was ik blij dat ik op mijn eerste buitenlandse veldwedstrijd niet alleen was maar me gesteund voelde door iemand met meer ervaring in het buitenlandse veldwerk. Want het gaat er echt heel anders aan toe dan in Nederland.
Onze groep bestond uit 11 honden waarvan er 8 werden voorgejaagd door professionele voorjagers, een heel gebruikelijk iets in Frankrijk.
En daar sta je dan tussen als amateurtje met je Heidewachtel.
Ik was als achtste aan de beurt en kon eerst de kunst afkijken bij mijn voorgangers waaronder vijf honden en hun professionele voorjagers. Alle honden moesten in hetzelfde (enorme) bietenveld lopen. Wild bleek er voldoende te zitten want de eerste vier honden maakten prachtige punten. Zo gauw ze hun punt gemaakt hadden, werden de honden aangelijnd om vervolgens op een ander deel van het veld hun loop af te maken.
En dan ben je eindelijk zelf aan de beurt.
Ik moest een aardig eindje lopen voor ik bij de keurmeester was en met mijn hoofd vol tips en goede raadgevingen van mijn reisgenoot, liep ik langs het veld in de richting waar de keurmeester stond.
Al direct bij het inlopen van het veld, stond Lijov aan de lijn voor en ik kreeg hem bijna niet mee. Ik besloot iets verder terug het veld in te lopen om wat daar ook zat niet te verstoren. Zowel de geweren als de keurmeester hadden gezien dat Lijov voorstond en toen ik bij de bij de keurmeester kwam, moest ik met hem een stuk teruglopen om Lijov, maar nu in de loop, de kans te geven om tot voorstaan te komen.
Om te voorkomen dat hij in een streep naar de plek zou gaan, waar hij iets had geroken, besloot ik hem naar de andere kant in te zetten in de hoop dat hij niet in een keer de vogel er uit zou lopen. Gelukkig lukte dat zowaar. Hij maakte twee mooie ruime slagen en in zijn derde slag, gooide hij zich om en stond muurvast voor.
Ik moest een aardig stuk lopen en in een rustig tempo zodat het geweer gelijk mee kon lopen, liep ik naar Lijov toe. Hij liet even los wat te zien was aan zijn staart, maar stond direct weer als een huis. Ik kon naast hem komen en het geweer stond klaar..... Samen nog een stap en de fazantenhaan sprong. Lijov bleef keurig waar hij was en de fazant ging op het schot van het geweer naar de grond. Niet dood! Op mijn commando vloog hij als een pijl uit een boog richting de lopende fazant, pakte deze zonder enig commando op en bracht hem keurig binnen. Een prachtig punt binnen nog geen 2 minuten. Ik wist niet wat me overkwam! Mijn twijfels of hij wel steady zou zijn als de fazant die op ging geschoten werd of geen warme wild zou willen apporteren, bleken ongegrond.
En toen moest ook ik mee naar het veld waar de pro's hadden gelopen om hun loop af te maken. Net zo voortvarend als op de trainingen in Zeeland, België en Frankrijk ging Lijov door de bieten. Mooie ruime slagen op de wind. Ik liep te genieten!!!
En dan klinkt het toetertje. Mijn loop zat er op. Terug naar de keurmeester om te horen wat hij van ons vond. Zijn oordeel: een excellent!!!! Hij had al drie van de honden voor mij een excellent gegeven en de plaatsing zou afhangen van de honden die nog na mij kwamen. Maar dat maakte mij niet uit. Het was eindelijk gelukt. De dieptepunten en teleurstellingen, de twijfel of hij het kon, verdwenen daar op de vlakte in de Picardie als sneeuw voor de zon.
Wat het ook zou worden, die uitmuntend hadden we binnen en tegen pro's kon ik toch niet op.
Nadat ook de laatste drie honden hadden gelopen, bleken we als vierde zijn geëindigd. Hoe trots kan je dan zijn.
Frankrijk, we komen terug!